Kloosterweekend 2014

In november verbleven we een weekend lang met 15 jongeren in de abdij “Maria Toevlucht” in Zundert. Een plek waar de stilte een belangrijk element is in het leven van de broeders, want in de stilte kan je tot jezelf komen en God ontmoeten.

Stilte tijdens de diensten, het meditatiemoment in de vroege ochtend en ook stilte tijdens de maaltijd. Het was even wennen, maar dat duurde niet lang en eigenlijk was het heerlijk. 

Bij elkaar zijn zonder te praten gebeurt niet zo vaak, je kunt je afvragen of we dan gaan praten uit verlegenheid, of uit beleefdheid, of iets anders. Leuk om over na te denken tijdens zo’n weekend, want de ervaring is dat we niet altijd een stilte verdragen.
We lazen het verhaal over Elia, die zich alleen terug trok in de woestijn, en daar de stem van God hoorde: Elia, wat doe je hier? Een goede vraag: horen wij die stem ook wel eens? Mens, wat doe je? Het kan helpen om stil te staan bij waar het nou werkelijk om gaat en ook wat de drijfveren zijn van ons bezig zijn. Zijn we nog steeds op de goede weg?
We kunnen de vraag ook aangrijpen om eens flink te mopperen op alles en iedereen om ons heen. Voor Elia is deze vraag inderdaad een kans om zijn hart te luchten: Ik heb er alles aangedaan, maar de Israëlieten houden zich niet aan uw verbond en hebben het nu zelfs op mijn leven gemunt.

Tsja, hoe voelt dat als je je best doet, maar je omgeving werkt niet mee? Wat doe je als je teleurgesteld bent in mensen? De een wordt ontzettend boos, de ander trekt zich terug en een derde probeert een gesprek te beginnen. Die emotie van teleurstelling kennen we allemaal, in ieders leven gebeuren dingen die je liever anders zou zien, maar je hebt niet alles zelf in de hand. Je kunt je afvragen in wie Elia meer teleurgesteld is: in het volk Israel of in God. Hoe dan ook: Elia wekt niet de indruk dat zelfreflectie zijn sterkste punt is.
God gaat er niet op in, maar vraagt hem naar buiten te komen. Elia merkt dat er een enorme stormwind voorbij komt die rotsen kapot slaat, daarna is er een aardbeving en dan een vuur, maar in al dat spektakel is God niet. Pas als er het gefluister van een zachte bries voorbij komt, merkt Elia dat juist in die stilte God aanwezig was. Uit eerbied slaat hij zijn mantel voor zijn gezicht en stapt naar buiten.

In die stilte, in de eenzaamheid en rust, met alle tijd en ruimte die er in het dagelijkse leven misschien niet is, in die stilte ontmoet Elia God en komt hij tot zichzelf: waar ben je eigenlijk mee bezig? En hoe moet of kan het nu verder?
Kunnen wij ook zoiets ervaren? Met alle digitale mogelijkheden van onze tijd kan je heel veel onrust om je heen houden, want hoe vaak check je je mail, twitter of facebook, hoe vaak stuur je even een berichtje de wereld in om te laten weten waar je mee bezig bent?
Maar: hoe vaak leg je alles weg en neem je tijd om in stilte God te ontmoeten? Of dichterbij jezelf te komen?

Daar ging het over in het klooster, tijdens de wandeling, de diensten, de meditatie momenten, alleen of samen, veelal in stilte. Een mooie ervaring !

Kijk voor foto’s en ervaringen op facebook !