Mijn houvast is: samenvoorzienend zijn

Onderweg naar huis luisterde ik naar radio 1 alwaar ik geconfronteerd werd met een tekortkoming mijnerzijds. Het blijkt dat de overheid ervan uit gaat dat, in geval van een crisis of ramp ik enkele dagen zelfvoorzienend ben.

Door het inslaan van houdbaar voedsel, waterdichte luciferdoosjes en batterijen houd je het een aantal dagen uit. Er zijn pakketten voor beginners, maar de echte prepper (zo wordt je genoemd als je aan een goede voorbereiding doet) kan enkele maanden vooruit in geval van een nood.

Hier had ik nog niet eerder over nagedacht. Met 5 handige broers, een inventieve partner en veel lieve vrienden in de buurt voel ik mij veilig. Er zijn dreigingen in de wereld en tegelijkertijd is het nu veiliger dan ooit in de wereldgeschiedenis. We zijn tegen zoveel bestand en hebben als mensheid al zoveel overwonnen dat ik mij veilig waande.

‘Elk mens heeft houvast nodig in het leven – je verbinden met iets of iemand om je zodoende veilig te wanen.’ Aldus een psychologisch bureau op internet. De veiligheid en houvast die ik ervaar is blijkbaar een waan, een illusie.

Het inslaan van waterfilters, warmtedekens en toiletpapier zal van nut zijn in een noodsituatie.  Maar ik realiseer mij ten zeerste dat ik zonder mijn sociale netwerk waar ik op kan terugvallen, waarin wij elkaar tot steun en houvast zijn, het niet zal redden. Het is de combinatie van een voorraad levens- en hulpmiddelen met een sterk liefdevol netwerk die je in tijden van crisis er doorheen kunnen helpen. Dan zijn we niet meer zelfvoorzienend maar samenvoorzienend.

Voor Annemijn stopte als voorzitter van de Jonge Remonstranten schreef ze bovenstaand stukje over het remonstrants jaarthema: Houvast. Aan de vraagzijde van het bestaan.